Ποίηση..Μουσική....Στιγμές.

Στη  Λάμια  Μπεντίουι     29/7/2011

Βραδάκι όμορφο, καλοκαιρινό
ανάμεσα σε φύλλωμα πυκνό,
τα σκαλιά.....
Κατεβαίνω αργά,όλος ο τόπος ευωδιά
αυτή η τρομερή μυρωδιά που μου σπάει τη μύτη
τα φυτά.....στη ρεματιά...........

Βραδάκι όμορφο καλοκαιρινό
ανάμεσα σε φύλλωμα πυκνό
τα σκαλιά....
μπροστά το ξάγναντο
αλάνα φτιαγμένη,έτοιμη για σένα
κουτιά με ηλεκτρική ισχύ έτοιμα να μεταδώσουν πιστά και καθαρά τη φωνή σου
μηνύματα από κόσμους άλλους, άλλες γλώσσες
που μεταφέρουν τα ίδια πάθη, έρωτες,λύπες, χαρές
των ανθρώπων οι ψυχές στο διηνεκές
πάντα ίδιες............

Βραδάκι όμορφο καλοκαιρινό
ανάμεσα σε φύλλωμα πυκνό
τα σκαλιά......
συνεχίζω, δε σταματώ
ούτε κερκίδα ούτε αλάνα
το σπιτάκι το μικρό ψάχνω, εσένα ψάχνω
το χέρι να σου σφίξω, να σου θυμίσω τότε που σε είχα πρωτοδεί
και με κέρδισες
τη φωνή σου ν'ακούω και να μεταφέρομαι αλλού
σ'άλλους τόπους
ακούσματα γλυκά,από τζαμιά αλλαργινά
και μια παράκληση
Από τον πλούτο της φωνής που τόσο απλόχερα μοιράζεις
στείλε νότες ψιλές,γλυκές,μυριοτραγουδισμένες
στη χάρη αυτής της κοπελλιάς
το κάλλος της φωνητικής χροιάς που δε θα ξαναγγίξει το νεύρο το ακουστικό
το αηδόνι αυτό
που πρόωρα απόμεινε βουβό.....

Βραδάκι όμορφο καλοκαιρινό
ανάμεσα σε φύλλωμα πυκνό
τα σκαλιά.........
ξανανεβαίνω...
τ'ακούσματά σου παντού,ανάμεσα από τη δροσιά ακόμα ξεχειλίζουν
σε γλώσσες της Σιτσίλια, των Βερβερίνων εραστών, των δρόμων του Μαρόκου
τόσο όμορφα...
ξανανεβαίνω τα σκαλιά
το μόνο που δεν άκουσα το όμορφο κατευόδιο
γλυκό το χάδι από φωνή
ν'αναζητάει μιά φωνή
που μόνο τώρα θα λαλεί στις φυλλωσσιές του Άδη.

Λέξεις που χάνονται

Ο Δήμος μπήκε ΒΑΡΥΘΗΜΟΣ στον παληό καφενέ, κραδαίνοντας ένα βαρύ κομπολόγι από κεχριμπαρένιες χάντρες. 

-σπέρα...ψυχοκουβέντιασε κοιτάζοντας αδιάφορα έναν-έναν τους θαμώνες, ψάχνοντας για το πού θα θρονιάσει τον τεράστιο όγκο του. Τα λιγοστά τραπέζια,σιωπηλές φιγούρες,απομεινάρια της παληάς διακόσμησης με το καφέ-σκούρο ξύλο καλά διατηρημένο στο χρονικό διάβα και το μαρμάρινο επίπεδο'etage'διακοσμημένο με τα νερά, τα χτυπήματα, τα καψίματα και τις ραγάδες μιας ολόκληρης ζωής χρήσης. Εβδομήντα επτά χρόνια. Ο καφενές πρωτάνοιξε το 1925, στο κέντρο περίπου της μικρής τότε επαρχιακής πόλης...Ίσως τότε να δέσποζε ως “Το κατάστημα” στην περιοχή, ο διάκοσμος-φαντάζομαι επιβλητικός-με του παληούς καθρέφτες,σκαλιστά ξύλινα πλαίσια δουλεμένα από τεχνίτες που σήμερα σπανίζουν προσεγμένα πόντο-πόντο με κάθε λεπτομέρεια, λαξευμένα με μεράκι, έρωτα για το ξύλο και το σχήμα που παίρνει ζωή ή τη ζωή που δίνει σχήμα,μορφή στον άψυχο όγκο που αγνώριστος πια, μεταλλαγμένος θα αγκαλιάζει για ποιός ξέρει πόσα χρόνια την πόρτα του κόσμου των ειδώλων. Βρήκε άδειο το τραπεζάκι που του άρεσε, αυτο που καθοταν πάντα όταν ερχόταν,αυτό που όταν ήταν “πιασμένο” έφευγε από τον καφενέ,δεν ήθελε να καθήσει-δεν έχει νόημα, ψέλλιζε..κοιτάζοντας αλλού όταν τον ρωτούσαν. Ναι, γι'αυτόν δεν είχε νόημα. Εκεί ήταν οι στιγμές, ο τόπος καιο χρόνος δικός του. Από το συγκεκριμένο τραπεζάκι, γωνιά δίπλα στη μεγάλη τζαμόπορτα, άφηνε τη σκέψη του και τη φαντασία του να ταξιδέψει μακριά,να οργώσει θάλασσες, να διαβεί βουνά, να δεί το πράσινο της πεδιάδας, την Άνοιξη μ'όλα τ'ανθισμένα λουλούδια γαρνιτούρα στο πιάτο της ψυχής του. Εκεί όταν καθόταν,κοίταζε μακριά μπροστά του το “πεντάδρομο”-έτσι τόλεγε. Η συμβολή των πέντε δρόμων δίπλα στο αρχαίο τείχος.Εκεί η ματιά του και οι θύμησές του. Οι φαντασιώσεις του,ο κόσμος του. Στο πεντάδρομο αυτό γνώρισε και βίωσε ζωή και θάνατο. Έτσι κάθε τόσο,περνούσαν όλα από μπρός του σαν κινηματογραφική ταινία που πρωταγωνιστούσε ο ίδιος. Εκεί γνώρισε την Αντιγόνη του,σύντροφο της ζωής του για τόσο λίγο. Δεν τη χάρηκε,δεν πρόκανε. Κάτι ο πόλεμος,κάτι η αντίσταση, κάτι το σαράκι που αντί να σαρακοφάει τα ξύλα,του πήρε το Αντιγονάκι του. Θυμόταν, έβλεπε τα ραντεβού τους με τα φιλάκια στο αρχαίο τείχος.Έβλεπε όμως και την άλλη πλευρά της ζωής στο αρχαίο τείχος.Εκεί που άφησε τα εγκόσμια ο αδερφός του μέσα στο άλικο χρώμα, θύμα της βίας του κατακτητή. Εικόνα βίαιη, ανεξίτηλη, κατακτητής της καθημερινότητας στον σταματημένο νού του. Εκείνο το σούρουπο του Δεκέμβρη χώρισε για πάντα τα ημισφαίρια του εγκεφάλου του δημιουργώντας ένα αγεφύρωτο χάσμα. Από τη μιά το Αντιγονάκι, από την άλλη ο Αναστάσης του, μικρότερος και στερνοπαίδι. Φωτιά στα 23 του, δράση, εξυπνάδα και παλληκαριά χάθηκαν άδοξα εκείνο το σούρουπο.......... Εκεί λοιπόν απόμεινε και ο Δήμος. Ακολουθώντας μια ζωή-αγγαρεία, βάσανο για το ταλαίπωρο κουφάρι του μιάς και ο νούς του είχε ξομείνει μακριά, πολύ μακριά μέσα σε αξεπέραστη ομίχλη. Νεφέλωμα που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει χρόνια τώρα, μέλι για την ψυχή των δικών του αγαπημένων που δεν τον άφηνε να ξεστρατίσει, να βιώσει τον δικό του δρόμο. -Σηκώθηκε το ίδιο βαρειά όπως είχε μπεί. Μάζεψε το κεχριμπαρένιο κομπολόγι 'τη γαϊδουρίτσα' όπως συνήθιζε να τη λέει-κολλημένος μ'αυτή στα ταξίδια του νού του-και μ'ένα ξερό, βαρύ “νύχτα” που μόλις ακούστηκε, χάθηκε στο 'πεντάδρομο'......

Πολιτικά

Λοιπόν τι έγινε; Πού πήγανε οι συνελεύσεις στις πλατείες; Καταργήθηκαν όλα αναμένοντας το ενιαίο μισθολόγιο; Ελπίδα για την αναζωογόνηση του κόσμου; 

Πολιτικά

  Ο μπόμπος εξαφανίστηκε τελευταία από την πολιτική σκηνή της χώρας. Το γιατί; Ρωτήστε τον Πεταλωτή.

ελέφας: Δεν μπορώ......

ελέφας: Δεν μπορώ......Γιατί όλη αυτή η φασαρία για να κάνεις απλα κοινωνικά πράγματα; Γιατί να ξοδεύεις ένα τεράστιο πακέττο απο εργατοώρες για να σου δοθούν δύο αναθεματισμένα χαρτιά που θα τα χρησιμοποιήσεις σε άλλο χαρτολαγνικό γραφείο που θα σου ζητήσει την υπογραφή κάποιου περιεργοκοίταχτου όντος σε γραφείο παληό με μυαλό κολλητό σε περιβάλλον σαθρό; Γιατί εμείς με παιδεία κυματοσανίδας να πρέπει να 'σερφάρουμε' για να βρούμε το αντίστοιχο κύμα που θα μας ΄πρυμίσει;'....αγανάκτηση!

Δεν μπορώ......

Λέξεις: ΜΑΘΟΣ

Ο Ν ήταν ΜΑΘΟΣ. Τα περισσότερα πράγματα στη ζωή του γίνονταν σ'αυτόν από εμπειρία και ανάγκη. Ήταν εφευρετικός, προσπαθούσε δηλαδή να βρεί τρόπους ν'αντιμετωπίσει την ανάγκη του. Ο
Καταγίνονταν με οποιοδήποτε πρόβλημα του παρουσιάζονταν-όποτε αυτή η ανάγκη εμφανίζονταν κατανάλωνε ενέργεια στην εφαρμογή μεθόδων που τις σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή. Έτσι, χωρίς μόρφωση-είχε τελειώσει την τρίτη δημοτικού μου είχε πεί-χωρίς μελέτη και ταξινόμηση του οποιουδήποτε προβλήματος, χωρίς κατάστρωση όπως έλεγε-τι λέξη κι΄αυτή πάλι, μου θύμιζε κατάστρωμα-με μοναδικά όπλα την υπομονή, την επιμονή και τις μέχρι τώρα εμπειρίες του. Εμπειρίες έφτιαχνε ο Ν από τις ώρες που εξαντλούσε δουλεύοντας. Και μόνιμη δουλειά δεν είχε. Ή μάλλον δεν είχε καθόλου. απλά εύρισκε λύσεις στην ανάγκη του. Ο Ν ήταν "μπασμένος" στη ζωή. Παληός αντάρτης, αναρχικό πνεύμα, δύσκολα έμπαινε σε καλούπια, μια ζωή στό βουνό. Η διάλυση του ΕΛΑΣ τον βρήκε στην Ισπανία να πολεμά τον Φράνκο και μετά αυτοεξορία και άλλες εμπειρίες στην Ολλανδία. Βλέπεις, δεν μπορούσε να γυρίσει στην πατρίδα. Επέστρεψε χρόνια μετά την μεταπολίτευση. Ζούσε μόνος σ'ένα τροχόσπιτο κάπου εκεί σε κάτι χωράφια στην Εθνική Αθηνών-Κορίνθου. Και δούλευε, δούλευε, δούλευε χαρούμενος, ελεύθερος, ζώντας στη "γυάλα" του. Έπαιρνε παληά αυτοκίνητα,εγκαταλειμένα και δημιουργούσε "αντίκες"-συλλεκτικά κομμάτια. Εβδομήντα πέντε χρόνια που του φαίνονταν πενήντα.
"Καθένας πεθαίνει από αυτό που αγαπά"-συνήθιζε να λέει.
Ο Ν ήταν ΜΑΘΟΣ.

Λέξεις: ΔΑΨΙΛΗΣ

Η παροχή μέσων και χρημάτων για την εκπλήρωση του σκοπού της οικογένειας ΔΑΨΙΛΗΣ. Όλα βάδιζαν σύμφωνα με το πάλαι ποτέ ποθητό σχέδιο. Ακόμη και ο μεγάλος αδελφός συνέβαλλε στην πραγμάτωση του ονείρου. Να σπουδάσει ο μικρός. Να γίνει δικηγόρος. Να αναλάβει τη δουλειά και την  πελατεία του πατέρα. Όλα λοιπόν εκτελούνταν σύμφωνα με το σχέδιο. Όλα εκτός από τον μικρό αδελφό. Είχε βέβαια περάσει στη Νομική αλλά καθυστερούσε εδώ και δύο χρόνια να πάρει τό πτυχίο του. Είχε περάσει όλα τα μαθήματα και είχε αφήσει μόνο ένα "γελοίο" όπως έλεγε καιο ο πατέρας που ήξερε.
-Τι θα γίνει ρε Δημήτρη; Πότε θα γιορτάσουμε τό πτυχίο; Ο πατέρας ανυπομονούσε. Βιαζόταν να μπάσει στα κόλπα της δουλειάς τον μικρό.
- Δεν είναι ώριμη η στιγμή ακόμη. Απαντούσε αυτός. Ετοίμαζε με υπομονή τον ρόλο του και ανυπομονούσε να δεί τις φάτσες τους, όταν θα τον έβλεπαν να παίζει θέατρο!!!